16.1 Sammendrag
OECD og G20 gjennomførte
i 2013–2015 eit prosjekt for å finne internasjonalt anerkjende tiltak
mot overskotsflytting og utholing av skattegrunnlag, OECD/G20 Base
Erosion and Profit Shifting Project (BEPS-prosjektet). Tiltak 13
gjeld mellom anna innføring av reglar om at store fleirnasjonale
konsern med konsolidert omsetnad på meir enn 750 mill. euro skal
levere ein årleg land-for-land-rapport til skattestyresmaktene.
Rapporten skal innehalde nøkkelinformasjon om verksemda i dei ulike
landa der konsernet har føretak. Det vart laga ei modellovgjeving
som set rammene for korleis rapporteringsplikta skal gjennomførast
i kvart enkelt land. Norge deltok i BEPS-prosjektet og har slutta
seg til Inclusive Framework til gjennomføringa av BEPS-tiltaka.
I Prop. 120 L (2015–2016)
gjorde departementet framlegg om å innføre reglar om land-for-land-rapportering
til norske skattestyresmakter. I proposisjonen kapittel 1 vert det
uttalt at forslaget i stor grad følgjer modellovgjevinga. Forslaget
vart vedteke av Stortinget, jf. Innst. 42 L (2016–2017). Rapporteringsplikta
følgjer i dag av skatteforvaltningsloven § 8-12.
Gjennomføring av
land-for-land-rapportering er ein minimumsstandard i BEPS-prosjektet.
Det inneber at landa skal gjennomføre modellovgjevinga på den måten
og med det innhaldet ein er einig om. Reglane skal ikkje gå lengre
eller krevje at det blir gitt færre eller fleire opplysningar enn
det som følgjer av modellovgjevinga. Denne standarden gjer reglane
føreseielege for dei skattepliktige, og den reduserer dei administrative kostnadene
deira fordi ein og same land-for-land-rapport kan brukast i alle
landa der konsernet har verksemd. Like rapporteringskrav sikrar
òg at skattestyresmaktene i dei ulike landa får den same informasjonen.
Modellovgjevinga
byggjer på at det som hovudregel er morselskapet i eit fleirnasjonalt
konsern som skal levere land-for-land-rapport til skattestyresmaktene
i den jurisdiksjonen der føretaket høyrer heime (primær rapporteringsplikt).
Skattestyresmaktene i dette landet skal deretter utveksle rapporten
med skattestyresmaktene i alle landa der konsernet har føretak.
Utvekslinga skjer på grunnlag av avtalar om automatisk utveksling av
rapportar. Dersom den jurisdiksjonen morselskapet høyrer heime i,
ikkje krev land-for-landrapportering, opnar modellovgjevinga for
at jurisdiksjonar der det finst føretak som er ein del av konsernet,
kan krevje at dei lokale føretaka, på visse vilkår, leverer land-for-land-rapport
til skatteskattestyresmaktene (sekundær rapporteringsplikt).
I skatteforvaltningsloven
§ 8-12 andre ledd bokstav b er det fastsett at dersom morselskapet
til eit norsk føretak høyrer heime i ein jurisdiksjon som ikkje
har avtale om automatisk utveksling av land-for-land-rapportar med
Noreg, så skal det norske føretaket levere land-for-land-rapport
i Noreg. Denne sekundære rapporteringsplikta i norsk rett er noko
vidare enn den rapporteringsplikta som følgjer av modellovgjevinga.
I modellovgjevinga er kravet for sekundær rapporteringsplikt at
det landet der morselskapet høyrer heime, har ein avtale med Noreg
som legg til rette for utveksling av opplysningar, men ikkje har
inngått ein avtale om automatisk utveksling av land-for-land-rapportar
etter den førstnemnde avtalen. For at Noreg skal oppfylle minimumsstandarden
i tiltak 13 i BEPS-prosjektet, gjer departementet framlegg om å
endre § 8-12 andre ledd bokstav b. Eit norsk føretak får då berre
sekundær rapporteringsplikt dersom morselskapet i konsernet høyrer
heime i eit land som har inngått ein avtale med Noreg som legg til
rette for utveksling av informasjon med Noreg, men som ikkje har
ein avtale som opnar for automatisk utveksling av land-for-land-rapportar
til skattestyresmaktene.
Departementet syner
til forslag til endring av skatteforvaltningsloven § 8-12 andre
ledd bokstav b.
Departementet gjer
framlegg om at lovendringa tek til å gjelde straks med verknad for
rekneskapsår som byrjar 1. januar 2018 eller seinare.