Bent Høie (H) [11:18:30]: «1. oktober hadde VG en artikkel om at avdelingsdirektør Paula Tolonen fratrådte sin stilling i Utlendingsdirektoratet (UDI) og gikk over til Norsk Organisasjon for Asylsøkere (NOAS). Det ble også opplyst at den tidligere avdelingsdirektøren fikk beholde lønnen sin på 728 000 kr i to år for å arbeide hos NOAS.

Er dette en alminnelig ordning innenfor statens lønns- og personalpolitikk, eller er dette en nyetablert praksis?»

Eirin Faldet hadde her overtatt presidentplassen.

Statsråd Heidi Grande Røys [11:19:06]: Bakgrunnen for at eg får dette spørsmålet, er knytt til mitt overordna ansvar for staten sin løns- og personalpolitikk. Eg kjem likevel ikkje til å diskutere innhaldet i representanten sitt spørsmål knytt til namn og statleg verksemd, men vil svare på spørsmålet reint generelt.

Enkelte permisjonar er lovbestemte. Fødsels-, omsorgs- og foreldrepermisjon er av den typen. Vi har andre permisjonar som er regulerte i avtaleverket mellom partane i den statlege sektoren av arbeidslivet. Då tenkjer eg t.d. på retten til permisjon for tillitsvalde, som er regulert i hovudavtalen i staten. Permisjon for å arbeide i anna verksemd er ikkje nærare regulert, korkje i avtaleverket eller som administrative retningsliner som går ut frå mitt departement. Det er ganske vanleg at ein gir permisjon utan løn når ein arbeidstakar går over til ei anna verksemd, og som eit ledd i å løyse ei personalsak har det òg vore tilfelle der det har vore nødvendig å gi ei form for økonomisk kompensasjon, anten når arbeidstakaren går av, eller som permisjon med løn for ein kortare eller lengre periode. Dette er likevel på ingen måte noka omfattande ordning. Det er eit fåtal gonger det har skjedd, og det har då vore til det beste både for verksemda og for den tilsette sjølv når ein har valt den løysinga lokalt i den statlege verksemda.

Bent Høie (H) [11:20:35]: Jeg skal også forholde meg til saken helt generelt, men eksemplet er trukket fram nettopp fordi det illustrerer en ordning som jeg tror for de fleste var en stor overraskelse at i det hele tatt ble praktisert. Jeg vil også spørre statsråden mer presist fordi hun nevner at dette har vært tilfellet: Omfatter denne ordningen flere? Er det personer i fortid som har fått tilsvarende ordning i så lang tid med så høy lønn? Og omfatter den flere i UDI-systemet i nyere tid?

Staten er jo en betydningsfull, stor arbeidsgiver som har en mangslungen virksomhet. Det overrasker meg veldig at det ikke var mulig å finne andre jobber i staten som disse personene kunne bekle når staten altså allikevel betaler topplønn til disse personene.

Statsråd Heidi Grande Røys [11:21:39]: Eg kjem ikkje til å gå inn og svare konkret på spørsmål som gjeld UDI. Det ligg under arbeids- og inkluderingsministeren sitt ansvarsområde. Eg kan svare generelt at det er ingen grunn til å hevde at dette er av eit stort omfang. Hadde det vore av eit stort omfang, hadde vi måtta gå inn og sjå på om dette var eit forhold som vi skulle regulere nærare, t.d. i det generelle permisjonsregelverket. Men som eg seier: Når ein lagar slike ordningar, er det som regel i samband med eit ynske om eit personskifte, men utan at det ligg føre eit tenestemisforhold eller ein annan grunn som skulle leie til oppseiing eller avskil. Årsakene til at leiinga ynskjer eit personskifte, kan vere forskjellige. Det kan vere frå at arbeidstakaren utgjer eit arbeidsmiljøproblem som må løysast raskt, til meir utanforliggjande årsaker der det er opplevd som ei belastning at vedkommande vert verande i ei stilling. I andre høve kan det vere arbeidstakaren som sjølv ynskjer eit skifte for kortare eller lengre tid, kombinert med at arbeidsgivaren ser seg tent med det for den statlege verksemda. Men hovudpoenget er at dette er ei løysing som ein finn på arbeidsplassen i ei foreining mellom arbeidsgivar og arbeidstakar. Det er ein fleksibilitet som vi meiner må liggje i regelverket, og når det ikkje har noko stort omfang, er det liten grunn til å begynne å regulere dette nærare fordi om ein f.eks. ikkje liker den eine avgjerda som her har vore omtalt.

Bent Høie (H) [11:23:19]: At dette har et lite omfang, gjør det ikke mindre prinsipielt vanskelig at staten i det hele tatt, når den sannsynligvis er landets største arbeidsgiver, åpner for at en som ansatt får lov til å ta med seg lønn til private virksomheter og organisasjoner i en så lang periode for å løse en personalsak. Det burde vært mulig for alle innenfor en omfattende statlig virksomhet å finne annen virksomhet innenfor staten. Dette innebærer også i realiteten en form for skjult støtte til en organisasjon, på 1,4 mill. kr, og alle som driver frivillig arbeid, vet at det er en betydelig støtte økonomisk. Her er det faktisk også, ikke minst, snakk om en betydelig støtte i forhold til kompetanse hos en organisasjon som oppfattes som motpart i denne sammenheng. Så jeg vil igjen spørre statsråden: Er det slik at vi vil se flere eksempler på at denne ordningen benyttes av statlig virksomhet, nemlig å gi ansatte permisjon med lønn i så lang tid for å begynne å jobbe i privat virksomhet?

Statsråd Heidi Grande Røys [11:24:44]: Det kan eg ikkje svare på, for, som eg har vore inne på, dette har skjedd i nokre få enkelttilfelle, der arbeidsgivar og arbeidstakar har vore einige om at dette var ei god løysing for den statlege etaten. Hadde det hatt eit større omfang enn det det har hatt, ville vi ha sett på om det var mogleg å regulere det. Men eg vil jo tru at nettopp representanten Høie frå Høgre vil vere oppteken av nettopp å støtte at ein har ein stor grad av desentralisert forvaltning knytt òg til personalansvaret rundt om i statsetatane, og at vi ikkje skal begynne å regulere det og dermed få eit stivbeint og firkanta regelverk som hindrar at ein finn lokale løysingar på utfordringar der og då i den lokale statlege etaten. Firkanta løysingar brukar sjeldan å gagne nokon som helst, og det gagnar iallfall ikkje ei effektiv forvaltning å ha ein type svar på alle typar utfordringar. Så inntil dette eventuelt får eit omfang som gjer at vi ser grunn til å gripe inn, føler eg meg vel med at statsetatane har eit fleksibelt regelverk som gjer at dei når det er nødvendig, tek denne typen avgjerder, fordi det var det beste for statsetaten, og det var det beste for arbeidstakaren.

Presidenten: Vi går tilbake til spørsmål 2.