Proposisjonen gjeld forslag til fullmakt for statleg opplåning i 1997. Proposisjonen er utarbeidd på grunnlag av føresetnadene i statsbudsjettet 1997.

       Tabell 1.1 viser nokre av hovudpostane bak statens finansieringsbehov i 1996 og 1997:

Tabell 1.1 Statens lånebehov i 1996 og 1997. ¹ Mill. kroner

		Overslag	Stats-
		over	budsjettet
		rekneskapen	1997
		1996
A	Statsbudsjettets overskot før overføring
	til Statens petroleumsfond	37.857	40.867
B	Overført til Statens petroleumsfond	63.730	65.091
C	Oljekorrigert overskot (A-B)	- 25.873	- 24.224
D	Overført frå Statens petroleumsfond	25.873	24.224
E	Overskot før lånetransaksjonar (C+D)	0	0
F	Utlån til statsbankane, andre utlån,
	aksjeteikning m.m., netto	- 2.139	11.362
G	Statens netto lånebehov (F-E)	- 2.139	11.362
H	Gjeldsavdrag innanlands2	31.414	3.382
I	Gjeldsavdrag utanlands3	14.970	24.200
J	Samla finansieringsbehov som skal dekkjast
	med trekk på kontantbehaldninga og
	ved låneopptak (G+H+I)	44.245	38.944

1	Jf. St.prp. nr. 1 (1996-1997).

2	Dette gjeld avdrag på langsiktige statslån, avdragsbetalingar på kortsiktige lån er ikkje inkludert.

3	Alle utanlandslån er langsiktige.

       Statsbudsjettet for 1997, jf. St.prp. nr. 1 (1996-1997), er gjort opp med eit overskot på 40,9 mrd. kroner før overføringar til Statens petroleumsfond. Dette beløpet er i sin heilskap foreslått avsett i petroleumsfondet. Ein netto auke i utlån til statsbankane, kjøp/sal av aksjar og utlån til andre m.m. på 11,3 mrd. kroner, saman med avdrag på langsiktig gjeld på 27,6 mrd. kroner, gjer at staten har eit brutto finansieringsbehov på 38,9 mrd. kroner i 1997. Dette lånebehovet vil bli dekt dels ved nye låneopptak og dels ved trekk på kontantbehaldninga.

       Etter gjeldande opplegg for Statens petroleumsfond skal overføringar frå fondet dekkje det oljekorrigerte underskotet i statsbudsjettet, jf. m.a. omtale i Revidert nasjonabudsjett 1996. Avdrag på statens gjeld og utlån til statsbankane m.v. skal dekkjast ved trekk på kontantbehaldninga eller ved nye låneopptak. Overskotet på statsbudsjettet i åra framover vil såleis ikkje gje grunnlag for ein reduksjon i statens gjeld.

       Nivået i statskassens bruttogjeld har sidan 1993 vore om lag uendra. Ved utgangen av 1995 utgjorde statsgjelda i alt 294 mrd. kroner, medan fordringane utanom aksjar og innskot, forskot og mellomrekneskap med ordinære rekneskapsførarar og andre utgjorde 283 mrd. kroner. Målt på denne måten hadde statskassen netto gjeld på 11 mrd. kroner. Når ein reknar med aksjar og innskot, herunder kapitalinnskot i forretningsdrifta, utgjorde statskassens netto finansielle fordringar ved utgangen av 1995 om lag 147 mrd. kroner (verdiane er rekna på grunnlag av bokførde verdiar).

       Tabell 1.2 gjev ei oversikt over utviklinga i statens gjeld saman med ei oversikt over utviklinga i statens kontantbehaldning og utlån til statsbankane. Lån som i utgangspunktet bind staten for ein periode på meir enn eitt år, blir rekna som langsiktige lån, medan lån med løpetid på inntil eitt år blir rekna som kortsiktige lån:

Tabell 1.2 Samansetjing av statsgjelda. Mill. kroner

	31.12.1995	30.09.1996
Langsiktige lån (inkl. spareobligasjonar,
grunnkjøpsobligasjonar og langsiktige
kontolån1	156.956	150.769
Kortsiktige marknadspapir
(statssertifikat o.l.)	40.501	46.301
Andre kortsiktige lån (kontolån)	34.849	56.978
Innanlandsk statsgjeld i alt2	232.306	254.048
Utanlandsk statsgjeld3	61.409	52.156
Statsgjeld i alt	293.715	306.204
Memo:     Kontantbehaldning4	92.777	109.997
Utlån til statsbankane	152.927	148.333

1	Lån med lengre løpetid enn 1 år.

2	Ekskl. skyldnader på inneståande fondsmidlar

3	Omsyn tatt til valutabyteavtalar.

4	Ekskl. Statens petroleumsfond og Statens petroleumsforsikringsfond.

       Statens kontantbehaldning justert for Statens petroleumsfond og Statens petroleumsforsikringsfond var 92,8 mrd. kroner ved årsskiftet 1995/96. Det var om lag 19 mrd. kroner høgare enn eitt år tidlegare. Nivået ved utgangen av september 1996 på om lag 110 mrd. kroner må sjåast i samanheng med avsetjinga i petroleumsfondet. Etter overslaga på rekneskapen for 1996, jf. Nasjonalbudsjettet 1997, vil ein i inneverende år setja av rundt 38 mrd. kroner netto. Oppbygging av avsetninga til fondet skjer gradvis gjennom året. Dette verkar til å auke kontantbehaldninga gjennom året fram til at avsetjinga konkret skjer 31. desember ved ei overføring frå kontanbehaldninga til petroleumsfondet. Sjølv etter denne overføringa ved årsskiftet vil kontantbehaldninga vere større enn det staten isolert treng for sitt transaksjonsbehov. Det kan derfor vere rom for å redusere denne, jf. likevel omtalen nedanfor.

       Statens opplåning blir innpassa i den pengepolitiske styringa, og ein må m.a. også ta omsyn til utviklinga i kapitalbalansen overfor utlandet og storleiken på valutareservane. Såleis har staten i periodar lånt i utlandet for å styrkje valutareservane og i periodar lånt meir enn naudsynt innanlands for å trekkje inn likviditet frå marknaden.

       I den pengepolitiske styringa tek ein normalt det utgangspunktet at statens inn- og utbetalingar (medrekna lånetransaksjonar) skal vere i balanse, dvs. ikkje påverke publikums likviditet. Overskot på statsbudsjettet vil isolert sett redusere publikums likviditet, men når Noregs Bank kjøper utanlandsk valuta for å byggje opp reservar for avsetninga til Statens petroleumsfond, tilfører banken likviditet svarande til overskotet før avsetningar til petroleumsfondet. Sidan statsbudsjettet inneheld postar som ikkje påverkar publikums likviditet, må ein korrigere for desse. I 1997 er slike inntektspostar større enn tilsvarande utgiftspostar, og ein vil etter dagens opplegg måtte låne ekstra for å dra inn denne likviditeten. På den andre sida vil avdrag på statens utanlandslån ikkje tilføre publikum likviditet. Sidan avdraga på utanlandslåna i 1997 (24,2 mrd. kroner) er mykje større enn netto inntektspostar utan likviditetsverknad « over streken », vil ein under eit likvitetsnøytralt opplegg dekkje ein god del av finansieringsbehovet på 38,9 mrd. kroner med trekk på kontantbehaldninga. Utviklinga kan likevel endre dette bildet mykje, spesielt gjeld det utviklinga i valutamarknaden.

       Utviklinga i valuta-, penge- og kredittmarknadene har vist at det er ønskjeleg å ha rommelege fullmakter slik at ein kan tilpasse statens låneprogram til skiftande forhold gjennom året. På denne bakgrunnen ber ein om, på linje med opplegget for inneverande og tidlegare år, fullmakt for opptak av langsiktige lån som er større enn brutto lånebehov i 1997.

       Tabell 1.3 gir ei samla oversikt over status for dei gjeldande lånefullmaktene og forslag til fullmakter for 1997:

Tabell 1.3 Gjeldande fullmakter for opptak av statslån og forslag til fullmakter for 1997. Mill. kroner

				Forslag
	Gjeldande	Status	Status	til
	fullmakt	30/9-96	30/9-96	fullmakt
	for 1996	Brukt	Ubrukt	for 1997
Langsiktige innanlandske lån1,
nye lån	60.000	24.700	35.300	50.000
Lån i utlandet, nye lån	10.000	0	10.000	10.000
Grunnkjøpsobligasjonslån,
samla uteståande2	3.400	3.322	78	3.400
Kortsiktige lån, samla uteståande:
- kortsiktige marknadspapir3	100.000	46.301	53.699	100.000
- Andre kortsiktige lån	70.000	56.978	13.022	90.000

1	Inkl. langsiktige kontolån frå Folketrygdfondet.

2	Fullmakta gjeld kumulert utferding av obligasjonar sidan ordninga vart innført, jf. avsnitt 2.2.

3	Inkl. kortsiktige kontolån frå Folketrygdfondet m.m.

       Fullmakta for opptak av nye langsiktige innanlandske og utanlandske statslån blir foreslått sett til 50.000 mill. og 10.000 mill. kroner, høvesvis. Fullmakta for uteståande lån i form av kortsiktige marknadspapir, herunder statssertifikat, blir foreslått halden uendra på 100.000 mill. kroner, og fullmakta for samla uteståande av andre kortsiktige lån blir foreslått auka til 90.000 mill. kroner. På bakgrunn av at det no berrre kan utferdast grunnkjøpsobligasjonar for oppgjer som er avtalte før utgangen av 1991, og det er rom under eksisterande ramme for å utferde nye obligasjonar, blir fullmakta for uteståande grunnkjøpsobligasjonar foreslått halden uendra på 3.400 mill. kroner.

       Målsettinga for statens gjeldsforvaltning er å oppnå så låge lånekostnader som mogeleg når ein tek omsyn til dei bindingane som følgjer av den pengepolitiske tilpassinga. Når ein vurderer lånekostnadene, må ein samstundes ta omsyn til risikoen.

       I forvaltninga av innanlandsk statsgjeld står ein i hovudsak overfor to typar av risiko: Refinansieringsrisiko og renterisiko. Refinansieringsrisikoen heng saman med løpetida på statens opplåning. Dess kortare løpetid, dess hyppigare refinansiering og følgjeleg større refinansieringsrisiko. Renterisikoen avheng av rentebindinga. Dess lengre gjennomsnittleg rentebinding, dess mindre blir dei nominelle rentebetalingane påverka av endringar i marknadsrentene, alt anna likt. Dersom ein gjeldsportefølje har lang gjennomsnittleg rentebinding, vil lånekostnadene ved eit fall i marknadsrentene bli høgare enn ved en alternativ strategi med kort rentebinding, og omvendt.

       I prinsippet skulle det gjennom bruk av ulike marknadsinstrument (bl.a. flyterentelån og derivatinstrument) vere mogeleg å velje rentebinding uavhengig av løpetid. For innanlandsgjelda eksisterer det ikkje tilstrekkeleg store eller godt nok fungerande marknader til at ein slik separasjon er mogleg i praksis, og omsynet til løpetid og rentebinding må følgjeleg vurderast samla.

       Renterisikoen blir ofte uttrykt ved omgrepet « durasjon » eller « modifisert durasjon », jf. boks 1.1 i proposisjonen. Durasjon gjev eit meir presist uttrykk for renteeksponeringa enn det omgrepet rentebinding gjev. Modifisert durasjon gjev eit direkte uttrykk for kor mange prosent marknadsverdien av f.eks. ein obligasjon endrar seg med når marknadssrentene endrar seg med eitt prosentpoeng.

       Val av rentebinding og durasjon er viktig for den lånekostnaden staten oppnår. Den samansetjinga av statsgjelda som gjev lågast risiko, vil ikkje nødvendigvis vere den same som den som gjev lågast lånekostnad. Val av rentebinding og durasjon vil såleis i prinsippet innebere ein avveging mellom lånekostnad og risiko. I vurderinga legg Finansdepartementet bl.a. vekt på følgjande forhold:

-

Statens renteberande gjeld er om lag like stor som statens renteberande fordringar. Dess mindre skilnad det er i gjennomsnittlig durasjon mellom gjelds- og fordringssida, dess mindre vil den samla renterisikoen for staten i prinsippet vere. Ved utgangen av 1995 kan durasjonen på statens renteberande aktiva reknast til omkring 1 (år). Isolert sett talar dette for ein relativt kort durasjon på gjelda.

-	Kortsiktig opplåning gjev som nemnt ovanfor ein større refinansieringsrisiko enn langsiktig opplåning. Dette er eit argument mot einsidig satsing på kortsiktig opplåning.

-

Etterspørsel og tilbod i ulike løpetids- eller durasjonssegment i kapitalmarknaden synest i nokon grad å vere uavhengige av kvarandre. Konsentrerer ein opplåning om ein type opplåning, vil dette trekkje renta opp i det aktuelle segmentet, utan at renta treng å gå tilsvarande opp i andre. For staten, som ein stor lånetaker i den innanlandske marknaden, er det derfor truleg at ei spreiing av opplåninga på ulike løpetider vil redusere samla lånekostnader som følgje av ei betre utnytting av kapitaltilbodet i dei ulike marknadssegmenta. Spreier ein opplåninga jamt over rentekurva med m.a. likvide lån i både 5 og 10 årssegmentet, vil det gjennomsnittlege durasjonen liggje rundt 3-31/2 (år).

-

Det er vanleg å rekne med at premien for lang løpetid er høgare for ein mindre kredittverdig låntakar enn for ein låntakar det ikkje knyter seg nokon risiko til. Sett i forhold til andre låntakarar vil staten som den risikofrie låntakaren, derfor oppnå relativt sett gunstigare lånevilkår i den langsiktige marknaden enn i den kortsiktige marknaden.

-

Likvide statspapir blir gjerne rekna som risikofrie referanselån i marknaden. Eksistensen av slike statspapir er viktig for at finansmarknadene skal fungere på ein god og effektiv måte. Spesielt synest det gunstig at staten tilbyr obligasjonar i den lengre delen av marknaden, og ein har derfor dei siste åra lagt ut lån med inntil 10/11 års løpetid. Ved sida av at utviklinga av effektive finansmarknader har positive samfunnsøkonomiske verknader, vil dette også kunne føre til lågare lånekostnader for staten.

-	Som ein stor og dominerande aktør i økonomien og med ansvar for den økonomiske politikken, er det ikkje opplagt at staten skal vere villig til å betale for å bli kvitt alle typar risiko.

       Ut frå den vurderinga at staten bør leggje vesentleg vekt på å minimere lånekostnadene, tenkjer departementet i hovudsak å føre vidare den strategien ein dag har for opplåninga, dvs. å etablere likvide referanselån i fleire løpetidssegment i både den kortsiktige og den langsiktige marknaden. På denne bakgrunnen legg ein opp til å halde gjennomsnittleg durasjon på statens marknadslån i området 2-3 1/2 (år). Ved utgangen av første halvår 1996 var durasjonen på denne delen av statsgjelda 3,4 (år). Den gjennomsnittlege durasjonen vil naturleg variere ein del over tid, bl.a. som følgje av at gamle lån forfell og nye (lengre) lån blir bygde opp. Eventuelle tiltak for å motverke slike naturlege fluktuasjonar kan gje vesentlege meirkostnader. Det ovannemnde intervallet må derfor oppfattast som ei målsone som ein styrer mot, og ikkje som grenseverdiar som automatisk utløyser tiltak.

       Når ein ser statens innanlands- og utanlandsgjeld under eitt, har i overkant av 60 % av gjelda langsiktig rentevinding, medan resten er kortsiktige lån eller flyterentelån der renta blir justert i takt med utviklinga i rentenivået i marknaden. Flyterentelån har staten berre i utanlandsk valuta. Ved utgangen av 3. kvartal var gjennomsnittleg effektiv rente på statens samla lån i den innanlandske marknaden om lag 7,4 %, medan gjennomsnittleg effektiv rente i andrehandsmarknaden for statspapir med om lag like lang rentebinding låg på rundt 6,1 %. For statens langsiktige obligasjonslån i den innanlandske marknaden låg gjennomsnittsrenta på om lag 8,2 %, medan den motsvarande renta i andrehandsmarknaden for statsobligasjonar låg på omkring 6,3 %. Dette reflekterer at størstedelen av dei langsiktige innanlandslåna vart tatt opp på tidspunkt med gjennomgåande høgare rentenivå enn dagens nivå.

       Etter samordninga med Noregs Banks valutareservar frå 1. januar 1995 motsvarer valuta- og renteeksponeringa til statens utanlandsgjeld eksponeringa for den delen av valutareservane som er sett av til å sikre (immunisere) statens gjeld. Det er derfor naturleg å sjå kostnadene ved statens utanlandsgjeld i sammenheng med avkastninga på immuniseringsporteføljen etter denne samordninga, jf. omtalen i lånefullmaktsproposisjonen for 1996. St.prp. nr. 14 (1995-1996).

       Det er i proposisjonen gjort nærare greie for framlegget til fullmakten for statlege låneopptak i 1997, om samordninga av statens utanlandsgjeld og Noregs Banks valutareservar - og om innkrevingssamarbeidet mellom Norges Bank og bankane i andre land.